Terwijl Denise, Tammy, Krista en Karstin met het roze busje naar de MIK rijden voor het laatste naai-atelier, nemen de mannen een stevig ontbijt om kracht op te doen voor het nakend duel.
Het SMOS/PROBA2 team heeft de uitdaging van de Russen aanvaard: 11u30 op het veld, 5 tegen 5, 2 keer 25 minuten. De Russen hebben een stevige reputatie opgebouwd, bij de vorige lanceercampagnes wisten ze de Europeanen moeiteloos te verslaan. Het Russisch team zou bestaan uit commandanten van de militaire basis. Allemaal 50-plussers wordt er gefluisterd, maar met bikkelharde spieren, een uitstekende conditie en perfect tactisch inzicht door een ver doorgedreven training.
Luc en ik hebben ons opgegeven om mee te spelen, Peter komt als sportfotograaf en Bart als uitbundige supporter. Het SMOS-team levert een twaalftal spelers uit Frankrijk en Spanje. We kunnen met een bal overweg, we zijn jong en fit. We maken kans. De sfeer zit er goed in, maar in de kleedkamers begint de adrenaline toch op te komen. Wanneer alle spelers op het veld zijn, gaan ze allemaal op een rij staan en weergalmen hun namen één voor één uit de luidsprekers, begeleidt door het oorverdovend applaus van de toeschouwers.
De spelers bespreken nog last-minute tactieken, en nemen dan hun posities in. Beide ploegen staan tegenover elkaar. Het publiek houdt zijn adem in, de spanning is te snijden. De Russen beginnen met de aftrap, en na een aantal korte passen vliegt de bal al geruisloos in onze netten...
En bij de pauze is het zeven-nul. Des te pijnlijker omdat ik zelf in de goal stond.
Voor de tweede helft hebben onze tegenstanders blijkbaar beslist om het wat rustiger aan te doen, en krijgen we de kans om iets dichterbij hun doel te komen. Als we dan eindelijk scoren, explodeert het publiek in gejuich en applaus. De eer is gered. De match eindigt uiteindelijk met veertien-vier voor de Russen (en ondergetekende kan -niet zonder enige trots- vermelden dat hij ook een bescheiden puntje heeft bijgedragen).
De wedstrijd begon met een figuurlijk koude douche bij het besef dat we er niets van gingen bakken. Maar de joviale en sportieve sfeer die er heerste en het enthousiaste publiek maakten alles goed. Na de match was het receptie en konden we verbroederen met onze Russische vrienden. We werden zelfs uitgenodigd voor een sauna (zo heet dat ik mijn voetzolen verbrand heb).
Zo, dat was weer een leuke ervaring. Spijtig dat de rest van de bende er niet bij kon zijn, en dank dat ze hun zondag opofferden om voor ons satellietje te zorgen...
Joris
Beste voetballers,
BeantwoordenVerwijderenBij het nationale Belgische voetbalelftal is de hulp ingeroepen van Dik Advocaat.
Jullie hadden wellicht beter de "Sissies", die nu met het roze bussie naar het "naaikransje"in de MIK gingen,kunnen inzetten als "chear leaders" en zodoende het spel van de Russen kunnen ontregelen. Of dit winst zou hebben opgeleverd, zal altijd wel een vraag blijven.
Wij genieten van jullie verslaglegging en kijken meerdere malen per dag naar de blog.
Wij wensen jullie nog veel voldoening in de laatste dagen in Plesetsk,als dit deel van de missie is afgesloten, zal de raket Proba 2 en SMOS
moeten afleveren in de ruimte.
Succes en nogmaals dank voor de mooie blog.
Met hartelijke groeten aan het hele team,
Jan en Christien Gerrits
Gelieve niet te spotten met het naaikransje. Van die stress worden onze nagels namelijk lelijk ... :-)
BeantwoordenVerwijderen